HAFTALIK DERGİSİ

Sigarasız 7 Gün Nasıl Geçti?

Çipi taktırdığım ilk günden bu yana tam bir hafta geçti. Peki bu bir hafta içinde neler olup bitti? “Eski sevgilim” le aram nasıl? Kolay değil tam 40 yıllık bir beraberlikten sonra geçen hafta onu terk etmiştim. Peki o beni terk etti mi? Kolay kabullendi mi bu terk edişi? Şimdi sigara içirmeyen, tam böyle değil, sigarayı vücuttaki nikotini sıfırlayarak bıraktıran çipi taktırdıktan sonra bakın neler oldu? Gerek bana gelen , gerekse okurlarımın attığı mesajlardan konuya çok büyük ilgi olduğunu görüyorum. Her ne kadar Sakal-ı Şerif skandalı ölçüsünde olmasa bile yine de var.

Birinci Gün…
Sabah uyanıp her zamanki gibi hemen duşa girdim. Çip duşta etkilenmedi, yerinde duruyordu. Canım sigara içmek istemiyor. Daha doğrusu aklıma gelmiyor bile. Yani durum iyi. Ama sabah kahvaltısında 40 yılın bir başka alışkanlığından da vazgeçtim. Sigarayı tetiklemesinden korktuğum için kahvede içmedim. Gazeteleri okudum çay içerken, haberleri dinledim ve oradan doğru işe. Bereket yapacak çok iş var. Akşam yemeklerinden korkuyorum, yemek sonrasından korkuyorum, Bu yüzden geç öğle yemeği yedim, akşam yemeği yemedim. Gecede erken yatım saat 01:00 gibi uyumuşum.

İkinci Gün…
İki polisim var. Bir çipi taktırdığım Anigma yetkilisi Banu, öteki oğlum Sinan. Banu telefonla arayıp durumu soruyor. "Aslanlar gibiyim" diyorum, Oğlumsa ikide bir odama girip durumumu kontrol ediyor. Ondan cesaretlendirici sözler arıyorum. Beni tebrik ediyor. Ama yine de kuşkusu var. Peki eski sevgilim ne yapıyor? Ara sıra yokluyor tabi. Yazı adamlarının bu işi yaparken belirli alışkanlıkları vardır. Örneğin ben yazı yazarken çok sigara içerdim. İki saat yazının başında kalsam, neresinden baksanız 10 tane falan içerdim. Yani Asil Nadir gibi “zincirleme “ durumu. Gün iyi geçti. Akşam yemeği korkusu sürüyor. Bu yüzden de geç, yani 16:00 gibi öğle yemeği yiyorum. Akşam yemeğini bugün de atladım, hala sigara içmedim.

Üçüncü Gün…
Sabah rutini aynen polislerimin kontrolünden geçtim. Bu arada arkadaşlarımdan cesaretlendirici mesaj ve telefonlar alıyorum. Düşünün 40 yıl sigara içmişim. Günde 50 tane. Ayda 1500 eder. Yılda 18 bin, 10 yılda 180 bin ve 40 yılda 720 bin adet. Ama şu anda iyiyim sanki. Eğer psikolojik değilse merdivenleri daha rahat çıkıyorum. Nefes alışım iyi. Sigara kokmuyor ağzım, üstüm ve başım. Birde tuvaletteyken ortalığı koyu bir nikotin kokusu kaplıyor. Akşam yemeği korkusu sürüyor. Geç öğle yemeği taktiğine devam. Geceleri TV de seyretmiyorum. Heyecanlı bir filme takılıp içerim bakarsınız.

Dördüncü Gün…
Aklıma Banu ve Anigma’nın İngiliz uzmanı Mary’nin bu sistemi bana anlatırken söyledikleri geliyor."Bu sistemin başarılı olma şansı yüzde 100 değil, yüzde 85 Sedat Bey." Yüzde 15’ lik açık var. Eski sevgilim oradan sızabilir. Peki ne yapmalıyım? Amerika taktiği geldi aklıma. Amerika’ya uçarken sigarayı tetiklemesin diye içki ve kahve içmiyorum hiç. Dönüşte de aynı. Bu gidiş geliş 21 saat ortalama. 21 saat sigara içmiyorum ve aklıma da gelmiyor. Bir kere çok canım istemişti de tanıdık pilotlar beni yanlarına çağırıp kokpitte içirmişlerdi.

Beşinci Gün…
Bu gece gitmem gereken bir yemek var. Bakalım ne olacak? Evde ve iş yerimde bana sigarayı hatırlatacak her şeyi ortadan kaldırdım. Yanımda başkalarının içmeside beni rahatsız etmiyor.Burnum daha iyi koku almaya başladı. Eski sevgilim özellikle yazı yazarken beni şiddetle yokluyor bugün. Hemen kalkıp odadan çıkıyor , derin nefesler eşliğinde bizim dergilerin bulunduğu beşinci katta iki tur atıyorum. Derin nefes almak sigara duygusunu azaltıyor. Bunu öğreniyorum bu arada. Eskiden sigara içmeme kızan dostlarıma "Mezarlıklar ömründe sigara içmemişlerle dolu" dediğimi hatırlıyorum. Gece şık bir yemek. Yemekte sigara içmiyorum. Arkadaşlarım beni tebrik ediyor. Şarap içiliyor. Sonrasında da kahve faslı. İşte bu noktada adeta eski refleksle uzanıp karşımdaki arkadaşın sigarasından alıyor ve yakıyorum. Herkes bana bakıyor. Ama kimse bir şey söylemiyor. Sonra masaya “40 yıl daha yaşamayacağıma göre, bir tane içerim” diyorum.gece öyle bir taneyle bitiyor.

Altıncı Gün…
Sevgilim memnun, ben kendime kızgın. Deldik Amerika uçağı planını. Üstelik içtiğim sigaradan da bir şey anlamadım. Manasız bir şey içtim sanki. Oysa tiryakiler iyi bilir o sigaranın kuvvetle içe çekildiği zaman verdiği hazzı. Ben hiçbir haz duyamadım. Bunu da söyleyeyim.Sonra kendimi şöyle teselli ettim.”Günde 50 tane içiyordum. Şimdi bu kadar günde sadece bir tane içtim, ne olur ki?” Sabah kahve içmedim yine. İngiliz çayına taktım. İşte çok hararetli geçen haber toplantılarında arkadaşlar ara sıra takılıyor."Sigara verelim mi Sedat Abi?" "Hayır" diyorum. Onlara da kendime de inat içmiyorum. Kararlıyım. Bu kadar gün geçti ve sadece bir tane içtim. Hey maşallah günde 50 taneden 1 taneye.

Yedinci Gün…
Haftayı tamamlıyoruz.. Bugün bir sınav daha var. Gece arkadaşlarla buluşup bir bara gideceğiz. Polislerim Banu ve Sinan’a da gece yasağı deldiğimi söyledim. Kızdılar tabi. Öyle "40 yıl günde iki buçuk paket mazereti" filan dinlemediler. Ben de kendime kızdığımı anlattım onlara. Ama olanla ölmüşe çare olmadığından fazla söylenmediler. Bir de galiba beni kızdırmaktan da çekindiler. Kafamın tası atarsa mezarlıkların sigara içmeyenlerle dolu olduğu şeklindeki saçma sapan savıma döneceğimden mi korktular acaba. Gün akşama kadar kazasız belasız geçti. Patronlarımla ilgili anlarımı bugün yazdım ve gece 22:00 gibi Kalamış North Shield’de buluştuk. Barda konu sigara tabi. Hemen herkes pofur pofur içiyor. Bana nasıl dayandığımı sordular. Şöyle dedim. "Dayanmıyorum ki , sayenizde bende içmiş kadar oluyorum" Hep beraber güldük. Gece sigaramız bitti. Ama eve dönerken arabada eski sevgilim göz kırptı ama görmezden geldim.